Stel dat we morgen wakker worden en het geld ineens niet meer bestaat. Stel dat we zelfs collectief zijn vergeten dat er ooit geld is geweest.
Je drinkt zoals altijd je kopje thee, eet een boterhammetje en maakt een ommetje met de hond. Daarna stap je in de auto en rijdt zoals gewoonlijk naar je werk terwijl de stem van de nieuwslezer met oplopende verbazing het journaal voorleest.
Bekruipt je dan niet een vreemd gevoel in de trant van: waar zijn we eigenlijk mee bezig? Kijk eens naar die verveelde gezichten naast je in de file. Hoe wij elke werkdag opnieuw in lange rijen over het asfalt kruipen. Op weg naar een betonblok zonder fatsoenlijk daglicht waar we het beste deel van de dag binnen doorbrengen. De gevriesdroogde koffie zorgt voor een draaiend gevoel in de maag. De hagelslag is tussen de middag als een bruine drab in je boterham getrokken.
En dat terwijl buiten de zon schijnt. De hond heeft de hoop op een heerlijke wandeling lang geleden opgegeven en ligt ondertussen met de kop op de rand van zijn mand. Hij weet niet beter dan dat je vanavond vermoeid van een lange werkdag thuiskomt en dan snel een blokje met hem omgaat. Dan verwarm je zoals elke werkdag een magnetronmaaltijd in slechts drie minuten en die werk je daarna in precies zeven minuten gedachteloos naar binnen. Ondertussen voedt je jezelf met de beursberichten, het laatste nieuws en de reclameboodschappen op de tv.
Op die bewuste ochtend, als het geld niet meer bestaat, sta je in de file naar de radio te luisteren. Bijna gedachteloos draai je een haarlok om je vingers en vraagt je ineens af waarom je eigenlijk in de auto zit en onderweg bent naar je werk. Wat is daar voor spannends te beleven dat je deze zonnige dag zomaar aan je voorbij laat gaan? Is dat de enige reden van je bestaan? Dat kan toch niet waar zijn!
De wereld is van het ene op het andere moment een gekke plaats geworden, waar mensen nutteloze dingen lijken te doen en bar weinig tijd besteden aan essentiële zaken. Je ergert je ineens mateloos aan de CEO die anderhalve parkeerplaats gebruikt voor zijn nieuwe Tesla zodat jij er niet meer naast kunt staan. En dat terwijl je gisteren nog zo je best voor hem deed in de hoop op een mooie promotie. Waarom weet je natuurlijk niet meer, want van geld kun jij je niets meer herinneren.
Opeens krijg je spijt van de ruzie met je beste vriend over het uitlenen van een simpel stukje papier dat hij niet meer terug kan geven. Berouw over eerdere tijds- en energieverspillingen in ruil voor gewijzigde cijfers op wat ze een bankrekening noemen. Je begrijpt niet meer waarom je zoveel bewondering hebt voor de pochende achterburen in hun kolossale villa en zo weinig interesse in de naaste buurman die een eenvoudige en bescheiden productiearbeider is.
Onze hele maatschappij is als een marionet van het geld. We vinden het heel normaal om te bewegen als er door iets of iemand buiten onszelf aan een touwtje wordt getrokken. Wat dat betreft zou ik liever een hond zijn, levend en genietend in het nu. Geen zorgen over geld. Puur en oprecht naar degenen die mij eerlijk behandelen. Altijd blij met een knuffel, menselijke aandacht, een goeie wandeling en iets lekkers te eten. Als hond doe je (het) zo gek niet…
